πηγή:
http://www.proinoslogos.gr/
αναδημοσίευση:
ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Του Φίλιππου Κρυμμυδά
Λεφτά υπάρχουν, έλεγε και ξαναέλεγε προεκλογικά ο κ. Παπανδρέου. Και είχε δίκιο. Όντως λεφτά υπάρχουν. Εκείνο όμως το οποίο δεν είχε διευκρινίσει τότε και το καταλάβαμε αργότερα, δυστυχώς κατόπιν εορτής, είναι το πού εννοούσε ότι βρίσκονται αυτά τα λεφτά, πού ακριβώς θα εξαπέλυε την επίθεση.
Τώρα αντιληφθήκαμε ότι όταν έλεγε λεφτά υπάρχουν εννοούσε τα λεφτά των μικροσυνταξιούχων του ΙΚΑ και του ΤΕΒΕ, τους πενιχρούς μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τα ταμεία των, τα δώρα και τα επιδόματα των εργαζομένων, το μεροκάματο των βιοπαλαιστών.
Λεφτά λοιπόν υπάρχουν, υπό μορφή φραγκοδίφραγκων, στα παγκάρια των εκκλησιών, κρυμμένα πίσω από τα ραπανάκια των λαϊκών αγορών, πίσω από τις τσίχλες των περιπτεράδων, στα γαριδάκια των γαλατάδων της γειτονιάς, στα κολλημένα από την αχρηστία συρτάρια των φουκαράδων μικροεμπόρων, στα τσαντάκια των νυσταγμένων ταξιτζήδων. Λεφτά υπάρχουν, στο υπέρογκο ΦΠΑ που πληρώνουν οι άνεργοι, οι πολύτεκνοι, οι ανάπηροι. Εκεί υπάρχουν τα λεφτά, όσο κι αν αυτό ακούγεται τόσο απίστευτο, όσο και το ότι η μύγα έχει ξύγκι.
Βέβαια υπάρχουν και άλλού. Στα μεγάλα κανάλια και τους δημοσιογράφους, στους πολιτικούς και τα κόμματα, των οποίων μάλιστα τελευταία αυξήθηκε η κρατική επιχορήγηση, στους ποδοσφαιριστές και τις ΠΑΕ, στους δικαστικούς κι άλλες προνομιούχες τάξεις.
Λεφτά υπάρχουν ακόμα στις τσέπες των τζογαδόρων του χρηματιστηρίου παραγώγων, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Στην φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών και των τραπεζών. Λεφτά επίσης μπορούν να βρεθούν από την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας καθώς και από την μείωση των αμυντικών δαπανών.
Υπάρχουν λοιπόν κι’ αλλού λεφτά. Κανείς όμως δεν φαίνεται να επισημαίνει αυτά τα λεφτά και κυρίως να τα ακουμπάει. Για να αποκλείσουν δε την περίπτωση να κινηθεί το μυαλό κανενός προς την τελευταία κατεύθυνση, να σκεφθεί δηλαδή ότι είναι δυνατόν να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες, έβγαλαν το Τουρκικό Πίρι Ρέις και το έβαλαν να κόβει βόλτες στο Αιγαίο.
Η πολιτεία φαίνεται όμως ότι έχει στρέψει την προσοχή της στα άλλα λεφτά, σ’ αυτά που μοιάζουν με τα ...δόντια του φαφούτη. Το δε πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει είναι το πώς θα μπορέσει να βάλει στο χέρι αυτά τα λεφτά, πώς θα ξεδοντιάσει δηλαδή ακόμη περισσότερο τον φαφούτη χωρίς αυτός να διαμαρτύρεται.
Για τον λόγο αυτό το τοκογλυφικό οικονομικό σύστημα, το οποίο έχει επιβληθεί στην νέα εποχή, χρειάζεται μια καλή δικαιολογία, μια «στάχτη», την οποία να ρίχνει στα μάτια των αφελών λαών. Χρειάζεται ακόμα έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να διοχετεύει προς αυτόν το κακό, την λαϊκή δυσαρέσκεια.
Αυτή η «στάχτη», αυτός ο αποδιοπομπαίος τράγος έχει εφευρεθεί και θεσμοθετηθεί από το σύστημα πολλά χρόνια πριν. Είναι ένας μηχανισμός ο οποίος ακούει στο όνομα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και δεν είναι παρά μια ηλεκτρική σκούπα η οποία ρουφάει τα ψίχουλα από τις τσέπες των εξαθλιωμένων ανθρώπων και τα μεταφέρει στις τσέπες των τοκογλύφων χωρίς οι πρώτοι να συνειδητοποιούν τι ακριβώς συμβαίνει.
Το ΔΝΤ ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1944, στο συνέδριο του Bretton Woods, όταν η ήττα της Γερμανίας είχε πλέον εξασφαλισθεί και οι νικητές θεμελίωναν το νέο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα στα μέτρα των, ώστε να μπορούν με αυτό ως εργαλείο να εξουσιάζουν και να εκμεταλλεύονται ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Υποτίθεται ότι η συμφωνία του Bretton Woods έγινε για να εξασφαλίσει την ευλυγισία και την συναλλαγματική σταθερότητα στο διεθνές εμπόριο. Αυτό όμως ήταν ένα τρικ για να οδηγηθούν οι λαοί στα νύχια των τοκογλύφων. Με το τρικ αυτό μια χώρα η οποία είχε ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο δεν επιτρεπόταν να υποτιμήσει το νόμισμά της και υποχρεωνόταν κατά συνέπεια να προσφύγει σε εξωτερικό δανεισμό.
Στην συμφωνία αυτή κεντρικό ρόλο ο οποίος εγγυάτο την συναλλαγματική σταθερότητα έπαιζε το ΔΝΤ. Ο πραγματικός του όμως ρόλος, όπως σήμερα αποκαλύπτεται, είναι ο ρόλος του εγγυητή για την εξόφληση των δανείων και η εξασφάλιση των χρημάτων των τοκογλύφων ώστε αυτοί να μην διατρέχουν κανέναν απολύτως κίνδυνο να χάσουν τα χρήματά των.
Στην νέα εποχή που τότε ανέτειλε, την εποχή της απάτης και της ρεμούλας, της χυδαιότητας και της ξετσιπωσιάς, την εποχή της τοκογλυφίας και του τζόγου, μια εποχή που η σαπίλα της θυμίζει φτυστή την σαπίλα της Δημοκρατία της Βαϊμάρης, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος με τον οποίον ο τοκογλύφος να εξασφαλίζει την επιστροφή των χρημάτων του. Την επιστροφή των δανεικών. Αναζητείτο λοιπόν ένας τριτεγγυητής για την εξόφληση των δανείων που θα χορηγούσε.
Αυτός ο τριτεγγυητής είναι το ΔΝΤ. Είναι ένας μηχανισμός, που δρα άλλες φορές ως δικαστικός κλητήρας και προβαίνει σε κατασχέσεις της δημόσιας περιουσίας, αναγκάζοντας τα κράτη να προβούν σε αυτό που ευσχήμως αποκαλείται αποκρατικοποιήσεις, άλλες φορές δρα ως λεμονοστύφτης, απομυζώντας όλη την οικονομική ικμάδα από ένα χρεωμένο έθνος, για να εξασφαλίσει τα χρήματα των τοκογλύφων. Αποτελεί το σημαντικότερο εργαλείο του «τοκογλυφισμού», ιδίως μετά το 1971, όταν η συνθήκη του Bretton Woods καταργήθηκε μονομερώς από τον πρόεδρο Νίξον, το ΔΝΤ όμως διατηρήθηκε γιατί ήταν χρήσιμο για τους παραπάνω λόγους.
Προσέξτε τώρα πώς λειτουργεί αυτός ο λεμονοστύφτης. Ο τοκογλύφος αναγκάζει, με διαφόρους τρόπους, τα έθνη να δανεισθούν υπέρογκα ποσά. Ποσά τα οποία αυτά είναι αδύνατον να μπορέσουν να τα επιστρέψουν, να τα εξοφλήσουν. Αυτό το ξέρουν οι τοκογλύφοι αλλά δεν ανησυχούν γιατί έχουν πίσω τους το ΔΝΤ το οποίο θα φροντίσει για την επιστροφή των χρημάτων των.
Όταν λοιπόν ένα κράτος καταχρεωθεί, οι τοκογλύφοι ζητούν πίσω τα δανεικά. Όπως είναι φυσικό το κράτος αδυνατεί να επιστρέψει τα χρήματα. Τότε οι δανειστές, στην κρίσιμη αυτή στιγμή, σταματούν τον δανεισμό προκαλώντας ασφυξία στην οικονομία του. Το κράτος βρίσκεται σε τραγική κατάσταση. Δεν έχει άλλες επιλογές παρά να βγάλει στο σφυρί την περιουσία του και να την παραχωρήσει στους δανειστές του, πράγμα που ισοδυναμεί με κατάσχεση, ή/και να στραφεί στην μοναδική σανίδα σωτηρίας που έχει κατασκευασθεί γι’ αυτή ακριβώς την περίπτωση, προς το ΔΝΤ.
Το ΔΝΤ τότε, μαζεύει χρήματα από συνδρομές όλων των άλλων κρατών του κόσμου και τα δανείζει στο υπερχρεωμένο έθνος. Αυτό με την σειρά του, με τα χρήματα αυτά εξοφλεί τους δανειστές του, οι οποίοι φεύγουν από το προσκήνιο χωρίς να αφήσουν πίσω των κανένα ίχνος, ικανοποιημένοι γιατί εξασφάλισαν τα χρήματά των συν τους υπέρογκους τόκους των. Στην σκηνή τώρα παραμένουν μόνο δύο πρωταγωνιστές, που τραβούν την προσοχή του κοινού, ο υπερχρεωμένος λαός και το ΔΝΤ.
Έτσι συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό. Το χρέος μετατρέπεται, με την διαμεσολάβηση του ΔΝΤ από χρέος ενός κράτους προς τις «αγορές», δηλαδή τους τοκογλύφους, σε χρέος μεταξύ κρατών.
Το υπερχρεωμένο κράτος δεν χρωστάει πλέον σε κάποιους αόριστους ύποπτους και αόρατους δανειστές, άλλα σε κάτι συγκεκριμένο, στο ΔΝΤ, σε έναν νόμιμο, έγκυρο και παγκοσμίως αποδεκτό δανειστή, τον οποίο, όχι μόνον δεν μπορεί να κατηγορήσει κανένας για τίποτα, αλλά όλοι νιώθουν ότι του χρωστούν και χάρη, ότι του είναι ευγνώμονες γιατί σε τελική ανάλυση τους έσωσε από την ασφυξία, από την χρεοκοπία στην οποία τους οδήγησε η «διεφθαρμένη των πολιτική ηγεσία», όπως αφήνεται εντέχνως να εννοηθεί, με την διαρκή σκανδαλολογία και τις ατελείωτες εξεταστικές επιτρο-
πές.
Έτσι οι λαοί «καταλαβαίνουν» την αναγκαιότητα να μπουν στην πρέσα του ΔΝΤ, που τους οδήγησαν οι «φαύλοι πολιτικοί» των, έστω κι αν γκρινιάζουν λίγο, «καταλαβαίνουν ότι πρέπει να επιστραφούν τα χρήματα που τους δάνεισε το ΔΝΤ για να σωθεί η χώρα των. Όλοι δέχονται με υπομονή τις θυσίες που τους επιβάλλονται, «βλέπουν» την «λογική» των «μέτρων» και ο φαφούτης δίνει χαμογελώντας το τελευταίο του δόντι.
