Τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα από την ανεργία και τους μισθούς πείνας στην σημερινή εποχή είναι πολύ μεγάλα, αλλά τα σχέδια που έχουν μπεί σε εφαρμογή από τα κέντρα εξουσίας "δεν μπορούν να περιμένουν"

Τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα από την ανεργία και τους μισθούς πείνας στην σημερινή εποχή είναι πολύ μεγάλα, αλλά τα σχέδια που έχουν μπεί σε εφαρμογή από τα κέντρα εξουσίας "δεν μπορούν να περιμένουν".

Το παραπάνω σχόλιο το έκανα στο θέμα Η κατάρα να είσαι... νέος στην Ελλάδα
στο blog ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

Η ανάρτηση στην οποία έκανα το παραπάνω σχόλιο ακολουθεί.

• Στη χώρα της "φαιδράς πορτοκαλέας" η νεότητα φαίνεται να είναι μειονέκτημα, κατάρα.

Οταν ακούμε πολιτικούς και πνευματικούς ταγούς να εκθειάζουν τους νέους, το άνθος και το μέλλον της χώρας, τα λόγια τους δεν μπορεί παρά να ηχούν ειρωνικά στα αυτιά, ιδίως των νέων, που πρέπει να νοιώθουν περίπου καταραμένοι.
Γιατί ενώ όλοι σχεδόν στα λόγια δείχνουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, στην πράξη αποκαλύπτεται η υποκρισία τους, αφού τα μέτρα και οι πολιτικές υπέρ των νέων απουσιάζουν.

• Ενας στους τρεις νέους σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας είναι άνεργος. Ένα ποσοστό που με μικρές αυξομειώσεις το συναντάμε πολλά χρόνια. Τι έκαναν οι κυβερνήσεις για να λύσουν το πρόβλημα. Στην ουσία απολύτως τίποτα. Καμία συγκεκριμένη, συγκροτημένη και στοχευμένη πολιτική δεν εφαρμόστηκε.
• Οι αμοιβές τους είναι σε επίπεδο πείνας. Ακόμα και για νέους που έχουν κάνει προχωρημένες σπουδές. Τι έκαναν οι κυβερνήσεις για να αλλάξουν αυτή την κατάσταση; Απολύτως τίποτα.
• Η παιδεία καρκινοβατεί. Το πανεπιστήμιο παράγει μελλοντικούς ανέργους ή στην καλύτερη περίπτωση ετεροαπασχολούμενους. Τι έκαναν οι κυβερνήσεις; Σχεδόν τίποτα. Μεταρρυθμίσεις πρότειναν, αλλά φως στον ήλιο οι νέοι δεν είδαν.
• Οι νέοι εξεγείρονται και αντιδρούν. Τι έκαναν οι κυβερνήσεις και η κοινωνία; Ουσιαστικά τίποτα. Αγνοούν τη νεολαία και τα αιτήματά της, την αγωνιώδη της προσπάθεια να βρει θέση σε μία κοινωνία που ασφυκτιά, σε μία κοινωνία που την εξορίζει στο περιθώριο παρότι τη χαρακτηρίζει ελπίδα.

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Αυτό το κράτος και αυτό το πολιτικό σύστημα έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες, βολεύονται από μία ευνουχισμένη και ποδηγετημένη νεολαία.
Μόνο που μία χώρα με τέτοια νεολαία δεν έχει μέλλον.
Είναι ήδη παρελθόν...
Πηγή