πηγή: ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
το είδα στο Ας μιλήσουμε επιτέλους
Πεθαίνει ο καπιταλισμός ή απλώς το φίδι δαγκώνει την ουρά του;
Η πορεία του καπιταλισμού δεν είναι μια ευθεία προβλέψιμη γραμμή όπως αφελώς πίστεψαν και δυστυχώς ακόμα πιστεύουν πάρα πολλοί. Αν ενώναμε τα ιστορικά σημεία της πορείας του μέχρι σήμερα, θα βλέπαμε ότι δεν σχηματίζεται παρά ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του (Κάτι δηλαδή που μας παραπέμπει στο σύμβολο της «θεοσοφικής εταιρείας» η θεωρία της οποίας αποτέλεσε την ιδεολογική βάση για την δημιουργία των «δεξαμενών σκέψης» της «Νέας Εποχής»).
Αυτό λοιπόν που σήμερα φαίνεται ως κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι παρά το κλείσιμο ενός κύκλου, ή το τέλος της πορείας ενός συστήματος απόγονος του οποίου είναι και ο καπιταλισμός.
Ο Μάλθους, ο Γιόζεφ Σουμπέτερ, ο Φρίντμαν και κάμποσοι άλλοι θεωρητικοί του παγκόσμιου κανιβαλισμού, μας φανέρωσαν με τον σαφέστερο τρόπο τα συστατικά στοιχεία αυτού του συστήματος, του οποίου την «ηπια μορφή» υπηρέτησαν συνειδητά ή ασυνείδητα σχεδόν όλοι οι υπο πτώχευση Ευρωπαίοι.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν ήταν όπως πιστεύουν πολλοί το αποτέλεσμα της τεράστιας εξουσίας των νεοφιλελεύθερων ομάδων κρούσης της «σχολής του Σικάγο» ή απλώς η κατάληξη της δράσης ένός ανώνυμου δικτύου «ζηλωτών» του καπιταλιστικού «ιδεώδους». Αυτό που εμφανίζεται ως οικονομική κρίση δεν είναι παρά η αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου του «φιδιού» ειδικά τώρα που έφτασε ο καιρός να δαγκώσει την ουρά του και να κλείσει σε αυτόν τον βρωμερό κύκλο όλες τις κοινωνίες των μέχρι τώρα υπνωτισμένων πολιτών.
Ο Φρίντμαν, ο Σουμπέτερ και οι άλλοι «γκουρού» του «νέου» ή του «παλαιού» καπιταλισμού δεν εξέφρασαν παρά μόνο το περίγραμμα αυτού του άθλιου συστήματος. Η ουσία βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις χυδαίες και κυνικές περιγραφές και «συμβουλές» τους. Όλοι τους μιλούν για την αναγκαιότητα μιας ολοκληρωτικής καταστροφής μέσα από την οποία θα αναδυθεί «καθαρό» και «αμόλυντο» από ανθρωπιστικές και κοινωνικές αξίες το γνήσιο και «αυτορυθμιζόμενο» σύστημα της «ελεύθερης αγοράς».
Ο βασικός άξονας της «δημιουργικής καταστροφής», του νεοφιλελευθερισμού, της μετεξέλιξης του καπιταλισμού ή όπως άλλιώς έχουν ονομάσει αυτήν την σύγχρονη βαρβαρότητα, στηρίζεται σε μία βασική αξιακή τριάδα την οποία και εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια. Μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, πλήρης απορρύθμιση των κρατικών λειτουργιών και δραστικότατες περικοπές των κοινωνικών δαπανών. Κάθε μία από αυτές τις «νέες αξίες» αποτελεί και μία πηγή πληγών για τους λαούς στους οποίους εφαρμόζεται το νέο σύστημα, ενώ ο στόχος αυτής της εφαρμόγής δεν είναι ασφαλώς η διόρθωση των «κακώς κειμένων» του «παλαιού» οικονομικού μοντέλου, αλλά η βίαιη υποταγή των λαών στην απόλυτη εξουσία μιας «παγκόσμιας κυβέρνησης».
Οι ορθές διαπιστώσεις και εκτιμήσεις των πιο προοδευτικών αναλυτών σχετικά με τα απάνθρωπα χαρακτηριστικά των «θεραπειών σοκ» τύπου Ελλάδας, Αργεντινής, Χιλής, Βολιβίας, Πολωνίας, Ρωσίας κ.λ.π. περιορίζονται εκ τωνπραγμάτων σε μια περιγραφή των συστατικών ή και δομικών στοιχείων της σύγχρονης βαρβαρότητας, χωρίς ωστόσο να ειδοποιούν για τον πραγματικό κίνδυνο που απειλεί όλες τις κοινωνίες.
Η οικονομική εξόντωση των λαών και η εξ αυτής κοινωνική εξαθλίωση δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο με το οποίο οι κοινωνίες θα περάσουν σε μία άλλη μορφή διακυβέρνησης η οποία θα… διορθώσει με «οικουμενικό τρόπο» άπαξ και δια παντός το «αρχέγονο ελάττωμα». Ο στόχος τους λοιπόν δεν είναι ούτε η αναδιανομή του πλούτου, ούτε η εξέλιξη του ιμπεριαλισμού και η ενδυνάμωση μιας αυστηρά καθορισμένης και απόλυτα ελεγχόμενης οικονομικό- πολιτικής ολιγαρχίας, αυτά ήταν και είναι εργαλεία που έτσι κι αλλιώς είχαν στα χέρια τους οι διαπλεκόμενες με το σύστημα εξουσίες και τα οποία χρησιμοποιούσαν ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες και τις υποδομές που διέθετε το σύστημα.
Ο στόχος τους είναι ο πυρήνας των κοινωνιών, δηλαδή το ανθρώπινο πρόσωπο και ό μόνος τρόπος για να πετύχουν την τελική αλλοίωσή του είναι να εξαναγκάσουν τον κάθε άνθρωπο να παραδώσει το θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας στα χέρια τους, να απωλέσει το αυτεξούσιο ώστε να μεταμορφωθεί βίαια σε μία άνευρη, άβουλη και ασφαλώς ακίνδυνη οντότητα. Όταν ο άνθρωπος από πρόσωπο μεταμορφωθεί σε άτομο τότε η «αγορές» θα έχουν… ισορροπήσει και το «κεφάλαιο» θα παράγεται χωρίς να απειλείται από «αστάθμητους παράγοντες» και φυσικά θα ρέει σε συγκεκριμένα κανάλια με ασφάλεια, αφού δεν θα χρειάζεται κανενός είδους εκτροπή για την τροφοδότηση του πλήθους.
Η Naomi Klein γράφει:
«…Ο ορισμός του Φρίντμαν για την ελευθερία, σύμφωνα με τον οποίο οι πολιτικές ελευθερίες είναι συμπτωματικές ή και περιττές σε σύγκριση με την ελευθερία του χωρίς περιορισμούς εμπορίου, συνέπιπτε, πολύ βολικά, με το όραμα που είχε αρχίσει να μορφοποιείται στο πολιτικό γραφείο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας… Όταν λοιπόν το 1983 ο Τέγκ άνοιξε τα σύνορα της χώρας στις ξένες επενδύσεις και περιόρισε τα προστατευτικά μέτρα για τους εργάτες, διέταξε ταυτόχρονα να συσταθεί η Λαϊκή Ένοπλη Αστυνομία, ένα σώμα αντιμετώπισης των ταραχών με δύναμη 400.000 ανδρών, επιφορτισμένο με την αποστολή να καταπνίγει και το παραμικρό σημάδι «οικονομικού εγκλήματος» (π.χ. απεργίες και διαδηλώσεις)…»
Τι βλέπουμε στο παράδειγμα της Κίνας;
Ότι το βασικό εμπόδιο δεν ήταν η εφαρμογή της ακόμη πιο βάρβαρης οικονομικής πολιτικής της «σχολής του Σικάγου», αλλά η ύπαρξη αυτής καθ΄αυτής της ελευθερίας στην συνείδηση του Κινεζικού λαού. Μιάς ελευθερίας που αν και επί Μάο είχε εγκλωβιστεί αυστηρά στην καρδιά του Κινέζου πολίτη και που δεν είχε ποτέ πολιτικό αντίκρυσμα, ωστόσο υπήρχε. Αυτή ήταν που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες εργατών και φοιτητών στην πλατεία Τιενανμέν και αυτήν χτύπησαν τα επιτελεία της σύγχρονης «Νέας Τάξης Πραγμάτων» στις 3 Ιουνίου του 1989.
Η σφαγή της Τιενανμέν ήταν απαραίτητη όχι μόνο για να προχωρήσουν οι νέο-καπιταλιστικές «μεταρρυθμίσεις» αλλά για να τρομοκρατηθεί αποτελεσματικά ο λαός, να υποχωρήσει και να παραδώσει τελικά την καλά κρυμένη στην καρδιά του ελευθερία για χάρη μιας μίζερης και οπωσδήποτε απάνθρωπης επιβίωσης.
Η Κίνα έγινε τελικά το «κάτεργο» του πλανήτη και ταυτοχρόνως το πρότυπο της παγκόσμιας διακυβέρνησης για την οποία δουλεύουν όλοι οι πρωταγωνιστές της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Θα το ξαναπούμε για μια ακόμη φορά. Αυτό που βιώνουμε σήμερα, δηλαδή η οικονομική τρομοκρατία των «αγορών» και οι συνέπειες της σοφά κατασκευασμένης χρεοκοπίας, δεν είναι ούτε το σύμπτωμα μιας κακοήθους εξέλιξης του συστήματος που χρειάζεται την οδυνηρή θεραπεία του ακρωτηριασμού του κοινωνικού κράτους και της αχαλίνωτης εκποίησης του πλούτου των υπο κατάργηση εθνών- κρατών, αλλά ο φυσιολογικός τρόπος με τον οποίο κτίζεται η οικουμενική φυλακή της παγκόσμιας κυβέρνησης.
Το δόγμα του σόκ το οποίο πολύ εύστοχα αναλύει η Naomi Klein στο ομώνυμο βιβλίο της, είναι απλώς ο «οδικός χάρτης» μιας πορείας που έχει χαραχτεί εδώ και αιώνες και που όπως φαίνεται όπου νά 'ναι θα καταλήξει στο προσδοκώμενο από τις εξουσίες τέρμα.
Το φίδι όπως είπαμε στην αρχή, δαγκώνει σήμερα την ουρά του και πολλοί όπως η Klein νομίζουν ότι αυτό καταδεικνύει πως ο καπιταλισμός, δηλαδή η οικονομική έκφανση του συστήματος, «πνέει πλέον τα λοίσθια».
Κατά την ταπεινή μας γνώμη αυτή η βαρβαρότητα που έζησαν τις τελευταίες τρείς δεκαετίες οι λαοί της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, της Ρωσίας, της Αφρικής και της Κίνας και που ζούμε σήμερα εμείς οι «ανεπτυγμένοι» της Ευρώπης, δεν είναι το «κύκνειο άσμα» του συστήματος αλλά το επινίκιο «εμβατήριο» της ολοκληρωτικής του επικράτησης.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να αντιδράσουμε σε αυτόν το νέο εθνοκτόνο και λαοκτόνο παγκόσμιο ολοκληρωτισμό.
το είδα στο Ας μιλήσουμε επιτέλους
Πεθαίνει ο καπιταλισμός ή απλώς το φίδι δαγκώνει την ουρά του;
Η πορεία του καπιταλισμού δεν είναι μια ευθεία προβλέψιμη γραμμή όπως αφελώς πίστεψαν και δυστυχώς ακόμα πιστεύουν πάρα πολλοί. Αν ενώναμε τα ιστορικά σημεία της πορείας του μέχρι σήμερα, θα βλέπαμε ότι δεν σχηματίζεται παρά ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του (Κάτι δηλαδή που μας παραπέμπει στο σύμβολο της «θεοσοφικής εταιρείας» η θεωρία της οποίας αποτέλεσε την ιδεολογική βάση για την δημιουργία των «δεξαμενών σκέψης» της «Νέας Εποχής»).
Αυτό λοιπόν που σήμερα φαίνεται ως κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι παρά το κλείσιμο ενός κύκλου, ή το τέλος της πορείας ενός συστήματος απόγονος του οποίου είναι και ο καπιταλισμός.
Ο Μάλθους, ο Γιόζεφ Σουμπέτερ, ο Φρίντμαν και κάμποσοι άλλοι θεωρητικοί του παγκόσμιου κανιβαλισμού, μας φανέρωσαν με τον σαφέστερο τρόπο τα συστατικά στοιχεία αυτού του συστήματος, του οποίου την «ηπια μορφή» υπηρέτησαν συνειδητά ή ασυνείδητα σχεδόν όλοι οι υπο πτώχευση Ευρωπαίοι.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν ήταν όπως πιστεύουν πολλοί το αποτέλεσμα της τεράστιας εξουσίας των νεοφιλελεύθερων ομάδων κρούσης της «σχολής του Σικάγο» ή απλώς η κατάληξη της δράσης ένός ανώνυμου δικτύου «ζηλωτών» του καπιταλιστικού «ιδεώδους». Αυτό που εμφανίζεται ως οικονομική κρίση δεν είναι παρά η αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου του «φιδιού» ειδικά τώρα που έφτασε ο καιρός να δαγκώσει την ουρά του και να κλείσει σε αυτόν τον βρωμερό κύκλο όλες τις κοινωνίες των μέχρι τώρα υπνωτισμένων πολιτών.
Ο Φρίντμαν, ο Σουμπέτερ και οι άλλοι «γκουρού» του «νέου» ή του «παλαιού» καπιταλισμού δεν εξέφρασαν παρά μόνο το περίγραμμα αυτού του άθλιου συστήματος. Η ουσία βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις χυδαίες και κυνικές περιγραφές και «συμβουλές» τους. Όλοι τους μιλούν για την αναγκαιότητα μιας ολοκληρωτικής καταστροφής μέσα από την οποία θα αναδυθεί «καθαρό» και «αμόλυντο» από ανθρωπιστικές και κοινωνικές αξίες το γνήσιο και «αυτορυθμιζόμενο» σύστημα της «ελεύθερης αγοράς».
Ο βασικός άξονας της «δημιουργικής καταστροφής», του νεοφιλελευθερισμού, της μετεξέλιξης του καπιταλισμού ή όπως άλλιώς έχουν ονομάσει αυτήν την σύγχρονη βαρβαρότητα, στηρίζεται σε μία βασική αξιακή τριάδα την οποία και εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια. Μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, πλήρης απορρύθμιση των κρατικών λειτουργιών και δραστικότατες περικοπές των κοινωνικών δαπανών. Κάθε μία από αυτές τις «νέες αξίες» αποτελεί και μία πηγή πληγών για τους λαούς στους οποίους εφαρμόζεται το νέο σύστημα, ενώ ο στόχος αυτής της εφαρμόγής δεν είναι ασφαλώς η διόρθωση των «κακώς κειμένων» του «παλαιού» οικονομικού μοντέλου, αλλά η βίαιη υποταγή των λαών στην απόλυτη εξουσία μιας «παγκόσμιας κυβέρνησης».
Οι ορθές διαπιστώσεις και εκτιμήσεις των πιο προοδευτικών αναλυτών σχετικά με τα απάνθρωπα χαρακτηριστικά των «θεραπειών σοκ» τύπου Ελλάδας, Αργεντινής, Χιλής, Βολιβίας, Πολωνίας, Ρωσίας κ.λ.π. περιορίζονται εκ τωνπραγμάτων σε μια περιγραφή των συστατικών ή και δομικών στοιχείων της σύγχρονης βαρβαρότητας, χωρίς ωστόσο να ειδοποιούν για τον πραγματικό κίνδυνο που απειλεί όλες τις κοινωνίες.
Η οικονομική εξόντωση των λαών και η εξ αυτής κοινωνική εξαθλίωση δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο με το οποίο οι κοινωνίες θα περάσουν σε μία άλλη μορφή διακυβέρνησης η οποία θα… διορθώσει με «οικουμενικό τρόπο» άπαξ και δια παντός το «αρχέγονο ελάττωμα». Ο στόχος τους λοιπόν δεν είναι ούτε η αναδιανομή του πλούτου, ούτε η εξέλιξη του ιμπεριαλισμού και η ενδυνάμωση μιας αυστηρά καθορισμένης και απόλυτα ελεγχόμενης οικονομικό- πολιτικής ολιγαρχίας, αυτά ήταν και είναι εργαλεία που έτσι κι αλλιώς είχαν στα χέρια τους οι διαπλεκόμενες με το σύστημα εξουσίες και τα οποία χρησιμοποιούσαν ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες και τις υποδομές που διέθετε το σύστημα.
Ο στόχος τους είναι ο πυρήνας των κοινωνιών, δηλαδή το ανθρώπινο πρόσωπο και ό μόνος τρόπος για να πετύχουν την τελική αλλοίωσή του είναι να εξαναγκάσουν τον κάθε άνθρωπο να παραδώσει το θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας στα χέρια τους, να απωλέσει το αυτεξούσιο ώστε να μεταμορφωθεί βίαια σε μία άνευρη, άβουλη και ασφαλώς ακίνδυνη οντότητα. Όταν ο άνθρωπος από πρόσωπο μεταμορφωθεί σε άτομο τότε η «αγορές» θα έχουν… ισορροπήσει και το «κεφάλαιο» θα παράγεται χωρίς να απειλείται από «αστάθμητους παράγοντες» και φυσικά θα ρέει σε συγκεκριμένα κανάλια με ασφάλεια, αφού δεν θα χρειάζεται κανενός είδους εκτροπή για την τροφοδότηση του πλήθους.
Η Naomi Klein γράφει:
«…Ο ορισμός του Φρίντμαν για την ελευθερία, σύμφωνα με τον οποίο οι πολιτικές ελευθερίες είναι συμπτωματικές ή και περιττές σε σύγκριση με την ελευθερία του χωρίς περιορισμούς εμπορίου, συνέπιπτε, πολύ βολικά, με το όραμα που είχε αρχίσει να μορφοποιείται στο πολιτικό γραφείο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας… Όταν λοιπόν το 1983 ο Τέγκ άνοιξε τα σύνορα της χώρας στις ξένες επενδύσεις και περιόρισε τα προστατευτικά μέτρα για τους εργάτες, διέταξε ταυτόχρονα να συσταθεί η Λαϊκή Ένοπλη Αστυνομία, ένα σώμα αντιμετώπισης των ταραχών με δύναμη 400.000 ανδρών, επιφορτισμένο με την αποστολή να καταπνίγει και το παραμικρό σημάδι «οικονομικού εγκλήματος» (π.χ. απεργίες και διαδηλώσεις)…»
Τι βλέπουμε στο παράδειγμα της Κίνας;
Ότι το βασικό εμπόδιο δεν ήταν η εφαρμογή της ακόμη πιο βάρβαρης οικονομικής πολιτικής της «σχολής του Σικάγου», αλλά η ύπαρξη αυτής καθ΄αυτής της ελευθερίας στην συνείδηση του Κινεζικού λαού. Μιάς ελευθερίας που αν και επί Μάο είχε εγκλωβιστεί αυστηρά στην καρδιά του Κινέζου πολίτη και που δεν είχε ποτέ πολιτικό αντίκρυσμα, ωστόσο υπήρχε. Αυτή ήταν που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες εργατών και φοιτητών στην πλατεία Τιενανμέν και αυτήν χτύπησαν τα επιτελεία της σύγχρονης «Νέας Τάξης Πραγμάτων» στις 3 Ιουνίου του 1989.
Η σφαγή της Τιενανμέν ήταν απαραίτητη όχι μόνο για να προχωρήσουν οι νέο-καπιταλιστικές «μεταρρυθμίσεις» αλλά για να τρομοκρατηθεί αποτελεσματικά ο λαός, να υποχωρήσει και να παραδώσει τελικά την καλά κρυμένη στην καρδιά του ελευθερία για χάρη μιας μίζερης και οπωσδήποτε απάνθρωπης επιβίωσης.
Η Κίνα έγινε τελικά το «κάτεργο» του πλανήτη και ταυτοχρόνως το πρότυπο της παγκόσμιας διακυβέρνησης για την οποία δουλεύουν όλοι οι πρωταγωνιστές της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Θα το ξαναπούμε για μια ακόμη φορά. Αυτό που βιώνουμε σήμερα, δηλαδή η οικονομική τρομοκρατία των «αγορών» και οι συνέπειες της σοφά κατασκευασμένης χρεοκοπίας, δεν είναι ούτε το σύμπτωμα μιας κακοήθους εξέλιξης του συστήματος που χρειάζεται την οδυνηρή θεραπεία του ακρωτηριασμού του κοινωνικού κράτους και της αχαλίνωτης εκποίησης του πλούτου των υπο κατάργηση εθνών- κρατών, αλλά ο φυσιολογικός τρόπος με τον οποίο κτίζεται η οικουμενική φυλακή της παγκόσμιας κυβέρνησης.
Το δόγμα του σόκ το οποίο πολύ εύστοχα αναλύει η Naomi Klein στο ομώνυμο βιβλίο της, είναι απλώς ο «οδικός χάρτης» μιας πορείας που έχει χαραχτεί εδώ και αιώνες και που όπως φαίνεται όπου νά 'ναι θα καταλήξει στο προσδοκώμενο από τις εξουσίες τέρμα.
Το φίδι όπως είπαμε στην αρχή, δαγκώνει σήμερα την ουρά του και πολλοί όπως η Klein νομίζουν ότι αυτό καταδεικνύει πως ο καπιταλισμός, δηλαδή η οικονομική έκφανση του συστήματος, «πνέει πλέον τα λοίσθια».
Κατά την ταπεινή μας γνώμη αυτή η βαρβαρότητα που έζησαν τις τελευταίες τρείς δεκαετίες οι λαοί της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, της Ρωσίας, της Αφρικής και της Κίνας και που ζούμε σήμερα εμείς οι «ανεπτυγμένοι» της Ευρώπης, δεν είναι το «κύκνειο άσμα» του συστήματος αλλά το επινίκιο «εμβατήριο» της ολοκληρωτικής του επικράτησης.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να αντιδράσουμε σε αυτόν το νέο εθνοκτόνο και λαοκτόνο παγκόσμιο ολοκληρωτισμό.
το είδα στο Ας μιλήσουμε επιτέλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου